GLOBAL PRO GALLERY

Het gebeurde op een lentedag vijf jaar na de zeebeving nabij Sendai van 2011. Terwijl ik in het noordoosten in Iwate, waar ik herhaaldelijk kwam, na lange tijd eindelijk tekenen van herstel zag, werd Japan elders opnieuw getroffen door een natuurramp. De aardbeving van 2016 in Kumamoto in het zuiden laat ook maanden later nog sporen na in het leven van de mensen ter plaatse.

Door mijn ervaringen in het rampgebied van de regio Tohoku in het noordoosten ging ik geleidelijk andere accenten leggen in mijn fotografie. Tijdens dit bezoek aan Iwate legde ik niet alleen de natuur vast maar ook de atmosfeer van angst waarin de mensen er elke dag opnieuw leven. Wat voelen ze nu tegenover de dagelijkse natuurbewegingen in de oceaan, de grond en de lucht?

De tegenstelling tussen de overmacht van de natuur en ons menselijke bestaan wordt overbrugd door gebed – gebed in de vorm van ceremonies die al sinds generaties worden overgeleverd. Om te rouwen om overledenen, om de band met je voorouders te onderhouden en om de natuur te danken die je in leven houdt. Door zang of door stille bezinning met gesloten ogen hebben mensen geleerd met de natuur te leven. Hoewel de gewoonten in Kumamoto weer verschillend zijn van andere plaatsen, onderhouden de mensen ook hier rituelen die van ouds bestaan.

Ik maakte de ene opname na de andere, alsof ik stil mijn hand wilde uitreiken naar die oprechte uitdrukking van gevoelens. Hoe kunnen we ons leven vormgeven in een wereld die herhaaldelijk door rampen wordt getroffen? Ik kijk naar aanwijzingen in de momenten die ik fotografeer.